Yaşlı göründüğüme bakmayın...
Kabanını giymiş, kasketini takmış bol sakallı bir gencim ben. Güneşin batmaya yaklaştığı rüzgarlı bir günün ardından daha önce yarısına kadar okuduğum kitabımı almış vapurun bankına, bir amcanın yanına oturmuştum. Gözlüğümü çıkartmış çeviriyordum sayfaları. Tam o anda Mersault'un karnı guruldadı; belki de az önce guruldamıştı, bilmiyorum. Hayır, bu benim karnımdı. Hemen az bayatlamış bir simit ve filtre kahve kaptım kendime. Biliyorum, İstanbul simidine çay yakışır fakat ben İzmirliyim. Bu kısacık ziyaretimde de sıcak çay ve simit hakkımı bayat bir simitle harcamak istemedim, bekli bir sabah taze simidimle çayımı yudumlarken geçerim Karaköy'e diye düşündüm. Aldığım simit de son simitmiş, ondan bayattı belki. Bu kadar çok simit demişken de, martılara gitti gözüm. Çoklardı, epey çok. Farklı bir ritimde uçuyorlardı sanki, gözlüğümü çıkartıp vapurun korkuluklarına ilerledim. O sırada martıların arkasında kocaman bir silüet gibi gözüktü İstanbul bana. Rüzgar estikçe elimi kasketime götürdüm, uçmasın. Tam o sırada bu büyük kültüre selam vermek istedim, çıkarttım kasketimi, eğdim başımı öne. İstanbul selamımı aldı mı bilmem ama, bir kuş sıçıverdi kasketime. O an sadece gülümsedim, gülümsedim, gülümsedim. Ben gülümsüyordum da bu kahkaha sesi nereden geliyordu? Bir eliyle kabanının düğmesini tutan, diğer eliyle kasketini düzelten yanına oturduğum amcadan geliyormuş. Seslendi oturduğu yerden: "Hadi yine iyisin, şans düştü kasketine." Gülümsemeye devam ettim, haklıydı. Şans düştü kasketime.
